..

Καθημερινότητα

Μια απίστευτη Αληθινή Ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα,
κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι
πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους
που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του
Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που
πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε
μια πολύ κουφή απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο,
λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι
εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής
αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για
παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να
επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά δηλαδή,
εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει
το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.

Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν,
αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολύθηκε στους δρόμους βάζοντας
ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά
επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν. Ο
καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει
στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους
παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι
πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής
συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους
πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροιδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως
μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους
κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για
να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά!
Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι
γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η
συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι
γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες
γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της
αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι. Το καλύτερο; Μοίρασε στους
πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή
να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα
φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως
περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που
ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό
του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν
υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να
δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της
Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης
ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα
(!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα. Τέλος,
προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε
αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα
εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και
ιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus,
τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο
παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα
συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά
του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη
μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο
έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.



http://en.wikipedia.org/wiki/Antanas_Mockus

Ομάδα Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Διασωστών Εκαλη 2000-2008

 

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Μάθαμε να οδηγούμε στο ίδιο Φιατάκι δοκιμάζοντας τα όρια ταχύτητάς του ενώ ταυτόχρονα κρατούσαμε ενα μπουκάλι μπύρας ή την κοπέλα στο διπλανό κάθισμα.

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ!

Από inlovewithlife

Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του διαδικτύου είναι το κείμενο που επηρέασε την ιντερνετική κοινότητα όσο κανένα άλλο. Μολονότι γραμμένη το 1996, μια εποχή που το διαδίκτυο ήταν ακόμη στα πρώτα βήματά του, οι αρχές και οι στόχοι που ευαγγελίζεται είναι σήμερα πιο επίκαιροι παρά ποτέ. Κάθε λογής εξουσίες, κρατικές ή ιδιωτικές, επιχειρούν όλο και περισσότερο να χαλιναγωγήσουν τις ηλεκτρονικές μας επικοινωνίες και να αλλάξουν τον κατεξοχήν ελευθεριακό χαρακτήρα του κυβερνοχώρου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Ο αντίρροπος αγώνας σε αυτές και η δόμηση μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας της πληροφορίας δεν είναι υπόθεση μιας εκλεκτής κάστας τεχνολόγων. Είναι υπόθεση όλων μας. Ας ξεθάψουμε σιγά σιγά τα ψηφιακά μας ταμπούρλα του πολέμου και ας βγούμε στο δρόμο.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Ακολουθεί η διακήρυξη (μετάφραση inlovewithlife) :


H Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Διαδικτύου

του John Perry Barlow

Κυβερνήσεις του Βιομηχανικού Κόσμου, κουρασμένοι γίγαντες της σάρκας και του ατσαλιού, έρχομαι από τον κυβερνοχώρο, το καινούργιο σπίτι του πνεύματος. Εκ μέρους του μέλλοντος, ζητώ από εσάς που ανήκετε στο παρελθόν να μας αφήσετε ήσυχους. Δεν είστε ευπρόσδεκτοι ανάμεσά μας. Δεν έχετε καμμία εξουσία εκεί που μαζευόμαστε.

Δεν έχουμε καμμία εκλεγμένη κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να έχουμε ποτέ, γι’ αυτό απευθύνομαι σε σας με μόνη τη δικαιοδοσία, με την οποία μιλά πάντα η ελευθερία. Κηρύσσω λοιπόν ότι ο παγκόσμιος κοινωνικός χώρος που δομούμε είναι από φυσικού του ανεξάρτητος από τις τυρρανίες που επιδιώκετε να μας επιβάλλετε. Δε έχετε κανένα ηθικό δικαίωμα να μας κυβερνάτε, ούτε κατέχετε κάποιες μεθόδους επιβολής, για τις οποίες έχουμε βάσιμους λόγους να φοβόμαστε.

Οι κυβερνήσεις αντλούν τις νόμιμες εξουσίες τους από την αποδοχή των κυβερνωμένων. Ποτέ δε ζητήσατε, ούτε ποτέ πήρατε τη δική μας. Δε σας καλέσαμε. Δε μας γνωρίζετε, ούτε γνωρίζετε για τον κόσμο μας. Ο κυβερνοχώρος δε χωρά μέσα στα σύνορά σας. Να μην πιστεύετε ότι μπορείτε να τον δομήσετε σα να είναι δημόσιο έργο. Δε μπορείτε. Εναπόκειται στη φυσική εξέλιξη και αναπτύσσεται μέσα από τις συλλογικές μας δράσεις.

Δεν πήρατε μέρος στον δικό μας μεγάλο και διαρκώς κλιμακούμενο διάλογο, ούτε δημιουργήσατε τον πνευματικό πλούτο που υπάρχει στις «αγορές» μας. Αγνοείτε την κουλτούρα, τα ήθη ή τους κώδικές μας που ήδη παρέχουν στην κοινωνία μας περισσότερη τάξη από όση ποτέ θα μπορούσαν να επιβάλλουν οι βίαιοι νόμοι σας.

Ισχυρίζεστε ότι υπάρχουν προβλήματα ανάμεσά μας που χρειάζονται την επέμβασή σας, για να λυθούν. Χρησιμοποιείτε αυτό τον ισχυρισμό ως δικαιολογία, ώστε να εισβάλετε στους κόσμους μας. Πολλά από αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχουν. Όπου υπάρχουν αληθινές εντάσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, θα τα προσδιορίσουμε και θα τα λύσουμε με τον τρόπο μας. Δημιουργούμε το δικό μας Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αυτό το καινούργιο σύστημα διακυβέρνησης θα χτιστεί σύμφωνα με τις συνθήκες του δικού μας κόσμου, όχι του δικού σας. Ο κόσμος είναι διαφορετικός.

Ο κυβερνοχώρος αποτελείται από συμβάσεις, σχέσεις και πνευματική δημιουργία, που σαρώνουν σα κύμα τους ιστούς της επικοινωνίας μας. Ο δικός μας κόσμος είναι ένας κόσμος που βρίσκεται παντού και πουθενά, αλλά πάντως δε βρίσκεται εκεί όπου κατοικούν τα σώματά μας.

Χτίζουμε ένα κόσμο όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν χωρίς προνόμια ή περιορισμούς που να απορρέουν από τη φυλή, την οικονομική ισχύ, στρατιωτική δύναμη ή τόπο γέννησής τους.

Οι νομικές σας έννοιες σχετικές με την ιδιοκτησία, την έκφραση, την ταυτότητα, την κινητικότητα και τον περιβάλλοντα κόσμο δεν έχουν εφαρμογή στο δικό μας κόσμο. Είναι όλες βασισμένες στην ύπαρξη της ύλης και εδώ δεν υπάρχει ύλη.

Οι υπάρξεις μας δεν έχουν φυσική υπόσταση, γι’ αυτό, αντίθετα με εσάς, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τάξη μέσω της βίας. Πιστεύουμε ότι το σύστημα διακυβέρνησής μας θα προκύψει από την ηθική, την αμοιβαία αλληλοκατανόηση και την επιδίωξη του κοινού καλού. Οι υπάρξεις μας μπορεί να πραγματώνονται ταυτόχρονα σε πολλούς από τους χώρους, στους οποίους ασκείτε δικαιοδοσία. Ο μόνος νόμος που αναγνωρίζουν όλες οι επιμέρους κοινότητές μας είναι ο χρυσός κανόνας. Πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε λύσεις στα προβλήματά μας σε αυτή τη βάση. Δεν μπορούμε όμως να δεχτούμε τις λύσεις που προσπαθείτε να μας επιβάλλετε.

Στις ΗΠΑ σήμερα ψηφίσατε ένα νομοθέτημα, το Νόμο Περί Αναμόρφωσης των Τηλεπικοινωνιών, ο οποίος αντίκειται στο ίδιο το Σύνταγμά μας και προσβάλλει τα όνειρα του Jefferson, του Washington, του Mill, του Madison, του DeToqueville και του Brandeis. Αυτά τα όνειρα πρέπει τώρα να ξαναγεννηθούν ανάμεσά μας.

Είστε φοβισμένοι από τα ίδια σας τα παιδιά, επειδή αυτά είναι ιθαγενείς σε έναν κόσμο, στον οποίο εσείς θα είστε πάντα μετανάστες.
Επειδή τα φοβάστε, εμπιστεύεστε στις κυβερνητικές γραφειοκρατίες τις γονικές υποχρεώσεις, που είστε τόσο δειλοί να αντιμετωπίσετε εσείς οι ίδιοι. Στον κόσμο μας, όλα τα συναισθήματα και οι εκφράσεις της ανθρωπότητας, από τα πιο ποταπά μέχρι τα πιο αγγελικά, είναι μέρη ενός αδιάσπαστου όλου, του παγκοσμίου ηλεκτρονικού διαλόγου. Δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνεμο που πνίγει από τον άνεμο που απογειώνει.

Στην Κίνα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, τη Σιγκαμπούρη, την Ιταλία και τις ΗΠΑ, προσπαθείτε να σταματήσετε τον ιό της ελευθερίας με το να φτιάχνετε αστυνομίες στα σύνορα του κυβερνοχώρου. Αυτές μπορεί να κρατούν μακριά την επιδημία για κάποιο χρόνο αλλά θα αποτύχουν σε ένα κόσμο που σύντομα θα κυριευθεί από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας.

Οι όλο και πιο απολιθωμένες βιομηχανίες πληροφορικής σας θα προσπαθούν να επιτείνουν την επιβίωσή τους με το να προτείνουν νόμους στις ΗΠΑ και αλλού, με τους οποίους θα ισχυρίζονται ότι έχουν έχουν παγμόσμια δικαιώματα ιδιοκτησίας στην ίδια την ανθρώπινη έκφραση. Οι νόμοι αυτοί θα κηρύττουν ότι οι ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από άλλο ένα βιομηχανικό προϊόν, ίδιας φύσης με το ακατέργαστο σίδερο. Στον κόσμο μας, ο,τιδήποτε παράγει ο ανθρώπινος νους, μπορεί να αναπαραχθεί και να μοιραστεί απεριόριστα και με μηδενικό κόστος. Η παγκόσμια διακίνηση σκέψης δε χρειάζεται πλέον τις βιομηχανίες σας, για να ευδοκιμήσει.

Αυτά τα αυξανώμενα εχθρικά και αποικιοκρατικά μέτρα μας τοποθετούν στην ίδια θέση με παρελθόντες εραστές της ελευθερίας και της αυτονομίας, που έπρεπε να απορρίψουν την κυριαρχία μακρινών, ανίδεων εξουσιών. Οφείλουμε να κάνουμε τους εικονικούς εαυτούς μας να αναπτύξουν ανοσία στην εξουσίασή σας, ακόμη και αν οι φυσικές μας υπάρξεις συνεχίζουν να υποκύπτουν στο νόμο σας. Θα απλωθούμε σε όλο τον πλανήτη έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να συλλάβει τις σκέψεις μας.

Θα δομήσουμε έναν πολιτισμό του νου στον κυβερνοχώρο. Ας είναι πιο ανθρώπινος και δίκαιος από τον κόσμο που έχουν μέχρι τώρα φτιάξει οι κυβερνήσεις σας.

Νταβός, Ελβετία

Φεβρουάριος 8, 1996

Κάνναβη, ... και Ελληνική πραγματικότητα

Ήρθαν κάποιοι τύποι από το Γενικό Επιτελείο και μας είπαν οτι λέει θα αρχίσουν τακτά  τέστ τοξικότητας στο στράτευμα. 

Επίσης μας είπαν οτι κυρίως ψάχνουν για αλκοόλ και χασίς.

Ποιός φαντάρος δεν πίνει αλκοόλ;

Και απ' όσο ξέρω δεν υπάρχει πιο εύκολο μέρος για να βρείς ναρκωτικά από το στρατό.
Επίσης γιατί ψάχνουν για τις πιο γελοίες τοξικές ουσίες; Η ΚΟΚΑΙΝΗ που πηγαίνει πέρα δώθε θεωρείται ένδειξη του ταξικού status της κοινωνίας μας και δεν την ψάχνουν (κάτι ξέρουν). Η πρέζα; Τα άπειρα χημικα χαπάκια που πηγαινοέρχονται; Αυτά δεν μας πειράζουν, μόνο το αλκοόλ και το χασίς. Ίσως μετά τα Ζωνιανά συνεχίζει ο παραλογισμός και στο στρατό ( που έτσι κι αλλιώς επικρατεί ήδη).

Να μήν μιλήσω για τις πρόσφατες έρευνες που έγιναν σε πολίτες όλης της Ευρώπης και βρήκαν οτι στο σώμα μας υπάρχουν 30-40 τοξικές ουσίες που δεν υπήρχαν πρίν από 10 χρόνια.
Τα κινητά θεωρούνται φυσιολογικό να ψήνουν τον εγκέφαλό σου (μιας και έχουν πέσει οι κατάλληλες μίζες) και εμάς μας πείραξε το αλκοόλ.

Κάτι τέτοια τα βλέπαμε πρίν απο 10 χρόνια στις ταινίες και δεν τα πιστεύαμε... Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων μάλλον δεν ισχύει στο στρατό ε;

Αντί να κοιτάξουν να δικαιολογήσουν τα φράγκα που παίρνουν όλοι αυτοί οι μόνιμοι και το πολιτικό προσωπικό... ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ, ξοδεύουν ακόμα περισσότερα για κάτι το οποίο θεωρώ εντελώς ΠΑΡΑΝΟΜΟ.

Το καταλαβαίνω οτι σε ιδιωτικές εταιρίες λογικό είναι να σε ελέγχουν. Στο κάτω κάτω δικιά τους εταιρία είναι, ό,τι θέλουν κάνουν και πρέπει να πάς με τους κανόνες της.
Ο Στρατός στην Ελλάδα είναι υποχρεωτικός.
Γιατί εγώ να πάρω αναβολή επειδή ίπια αλκοόλ στην έξοδό μου;
Για να καθυστερήσει ακόμα περισσότερο η θητεία μου που έτσι κι αλλιώς μου έχει κόψει την ζωή και την επαγγελματική μου καριέρα στα δύο;
Στο κάτω κάτω στην Ελλάδα είναι ΝΟΜΙΜΟ το αλκοόλ ( ζήτω το τσίπουρο! ).
Επιπροσθέτως, απ' όσο βλέπω, ενα ποσοστό 60% των φαντάρων καπνίζουν χασίς ακόμα και στο κέντρο εκπαίδευσης ( πόσο μάλλον στα τάγματα).

Μάλλον σπονσοράρει το ΓΕΕΘΑ ο Δικαστικός Σύλλογος..