Κυριακή

Προσπαθώ να ακροβατήσω ανάμεσα στην αφόρητη τσιμεντοχεσμένη κυκλοφορία της Αθήνας. Έχω εγκλωβιστεί στην μοναξιά των αγχωμένων βλεμμάτων. Εδώ όλοι έχουν τρελλαθεί. Το μπετό έχει θεμελιώσει τις ψυχές τους. Μπετόψυχοι. Ανίκανοι να παραδρομήσουν για οποιοδήποτε λόγο, να κοντοσταθούν για να θαυμάσουν κάτι όμορφο.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνω. Ένας χρόνος στην Αθήνα ήταν πιο πολύς απ' όσο μπορούσα να αντέξω. Μέρες ίδιες κι απαράλλακτες κυλούν σχεδόν ξεχασμένες απο τους ανθρώπους. Ο Πολιτισμός, τα συναισθήματα και η ζωή είναι ασφαλώς περιφραγμένα από ερμητικά κλειστές, αλεπάλληλες διχοτομήσεις του χρόνου χωρίς τέλος..

Όλοι, ακόμα κι εγώ τώρα, ζούν σαν όλο αυτό να είναι κάτι προσωρινό, μια τιμωρία που κάνεις υπομονή να τελειώσει. Φανερά εκνευρισμένοι, διστακτικοί απέναντι στον Ήλιο, ποδοπατούν την κάθε μέρα στους δρόμους. Όλα για την ασφάλεια. Για την άνεση. Για το χρήμα. Η ρουτίνα είναι απλώς το μέσο. Ο Θάνατος καθημερινός κι απαρατήρητος.
Όταν είσαι μέσα στη φύση τον θάνατο δεν τον φοβάσαι. Δεν υπάρχει λόγος να φοβηθείς. Είναι κάτι φυσικό και αξιοπρεπές. Στην πόλη μοιάζει απόκοσμος και ταυτόχρονα τόσο κοινός. Συμβαίνει σε βρώμικα σοκάκια, σε ξεχασμένα σπίτια, στους δρόμους σε μορφή σφαγείου.

Ζητημα είναι να αντέξω εδώ. Να αντέξω. Μόνο να αντέξω, να μήν ξεχάσω τις ανάγκες μου. Να μήν ξεχάσω τα πολύχρωμά μου όνειρα.
Η Δουλειά στην πόλη σε εξοντώνει. Δεν υπάρχει διαφυγή. 24 - 9 ώρες δουλειά - 2 ώρες μετακινήσεις - 6 ώρες ύπνος = 7 ώρες να υπάρξεις.. Απλά μαθηματικά. Ημέρες των 7 ωρών.

Ενας μικρός, καθημερινός θάνατος

"Γιατί η ομορφιά δεν ειναι τίποτα άλλο απο την αρχή του τρομερού
που μπορούμε ακόμα να αισθανθούμε και τη θαυμάζουμε μόνο και μόνο
γιατί δε στεργεί να μας καταστρέψει.."

Κάθε αποχωρισμός είναι ενας μικρός θάνατος.
Κουρνιάζουμε σε μεταχειρισμένες αγκαλιές,
ζούμε ανάπηρους έρωτες..
Μεταχειριζόμαστε απρόσεχτα τα πιό όμορφα λουλούδια.
Έτσι ο κάθε μας έρωτας μας αφήνει όλο και περισσότερο κενόυς απο ζωη,
όλο και πιό άδειους από ομορφιά.

Νεκρώνουμε..

Πεθαίνουμε και ξαναγεννιόμαστε όλο και πιο λειψοί,
μέχρι μιά μέρα να ξυπνήσουμε ανακαλύπτωντας ότι δεν μας
έχει απομείνει τίποτα..

Ώστε να αποφασίσουμε να παντρευτούμε.

Ο χωρισμός είναι θάνατος, κι όσο κρυβόμαστε απο αυτή του τη φύση
περιγελούμε με αφέλεια τις καταστροφικές του συνέπειες.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι

πληγώνεις ο,τι αγαπάς,

μα σκοτώνεις ότι αγάπησες περισσότερο.

Μια καρδιά δολοφονος...

Time

(Mason, Waters, Wright, Gilmour) 7:06

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.

So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you're older,
Shorter of breath and one day closer to death.

Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I'd something more to say.