Μεγαλώσαμε

Πές μου για το χαμένο χθές,
για τις κούκλες τα παιχνίδια,
για τις ατέλειωτές σου ευχές,
που πια δεν είν' τα ίδια.

Θύμισέ μου τα γέλια, τις χαρές,
που 'ταν μονάδικα στολίδια,
μα σταμάτα, μήν κλαίς,
το ξέρω, πιά, δεν είν' τα ίδια.

Πές μου ενα σ'αγαπώ,
ανέμελο, ερωτευμένο,
ελέυθερο και απλό,
και όχι μαραμένο.

Δώσ' μου ενα παιδικο φιλι,
σαν εκείνα που γευόμαστε όταν είμασταν μικροι..

Φυλάκισέ με σ'ενα σου χάδι,
πριν μου πείς τελειώσαμε,
Περιπλανώμενοι μες το σκοτάδι,
γίναμε σκοτάδι, μεγαλώσαμε, μεγαλώσαμε

Όμηροι

-"σσστ...εδώ όλοι κοιμούνται. Περπάτα σιγά μην τους ξυπνήσεις"

Είπε ο Άλκης και στραβοπάτησε σε ενα τρίξιμο του δρύινου παλιού πατώματος. Γύρω τους τα πάντα πλεγμένα με παροπλισμένους ιστούς αράχνης από τη σκόνη. Μες τα κουφώματα μπορείς να ακούσεις τα νυχτογυρίσματα των ποντικών.

Μια παράσταση δίχως τέλος, οι πρωταγωνιστές ρίχνουν την τελευταία ματιά στο άδειο τους κοινό, πρίν κλείσει η αυλαία. Και η αυλαία κλείνει για πάντα. Ενα μπρός πίσω μια σπιθαμή μπροστά.

Τρίξιμο.

Όμηροι μιας φευγαλέας λύσης σιγουριάς, ίσα για τρέφουμε τις πλάνες μας και να ξεγελάμε τους φόβους μας.

Οι Φόβοι μας ορίζουν.

Μετρώντας στιγμές ανάποδα, τ' αστέρια χάνονται μπροστά σε τόσο φώς.
Στρατιωτικοποίηση ονείρων, σκέψης και διάθεσης. Εθνοποίηση της λαμογιάς, της μιζέριας, της κατινιάς και της βλακείας. Χριστιανοποίηση του οτιδήποτε απέμεινε φυσικά ιερό.
Δεν υπάρχει διαφυγή. Η πορεία είναι προδιεγραμμένη - Απο τοίχο σε τοίχο σχίζοντας τα πόδια σου σε συρματοπλέγματα κακομοιριάς.

"-Ντροπή σου!" Μου φώναξε ο Νίκος.

Ηλεκτροσόκ σε κάθε διαταγή. Χαραμίζοντας τις καλύτερες αναπνοές σου. Κυβίζοντας τις προσδοκίες και εγκλωβίζοντας τη σκέψη ΥΠΑΚΟΥΣ.

Ό,τι δεν κατάφεραν να μας δολοφονήσουν στο σχολείο, ό,τι δεν κατάφεραν να μας αναισθητοποιήσουν στα μετέπειτα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και στην ανεργία τα αναλαμβάνει ο στρατός.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, και απο τις ελάχιστες στον κόσμο, που έχει υποχρεωτική στράτευση.
Όμηροι του χρόνου. Όμηροι μιας πατρίδας που δεν νιώσαμε ποτέ.

Οι γενιές ξυπνάνε βλάκες και τα όνειρα εκδικούνται.

Δε γουστάρουμε το κουρδιστήρι της καθημερινότητάς σας, δεν θα γίνουμε τροφή για κανέναν ξύπνιο.
Έχουμε ξυπνήσει και δε μασάμε.
Ένα μόνο έχω να σας πω.

Κάποτε στη θέση σας θα βρισκόμαστε εμείς.

Και τα όνειρά μας θα ξεχυθούν πάνω στις μίζερες, ωρολογιακές ζωές σας.

Όλες σας οι παντιέρες σας ξεφτίζουν στο φώς του Ήλιου. Πές το όζον, υπερθέρμανση του πλανήτη, πές το όπως θέλεις. ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΩ ΨΕΜΑ.


Με τόσα τηλεκοντρόλ δε σου έμαθαν να αγγίζεις..

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΟΣ, ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ΜΙΣΟΤΙΜΗΣ ΣΕ DVD.

Βγές έξω, θα μας βρείς εκεί στους δρόμους.

Όχι της μεγαλούπολης, σε αυτούς τους δρόμους που κανένα τοπίο δεν είναι ίδιο,
που όλοι περπατούν ξυπόλητοι ηδονικά πάνω στις πέτρες της άβολης ζωής.

Να πάτε στο διάολο.

Υπάρχουν και άνθρωποι εδώ ΡΕ