1ο Πόστ

Πρώτο πόστ.

Πρώτες σκέψεις μέσω ηλεκτοκυβερνοkbps/sec διάυλων επικοινωνίας.

Γιατί;

Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι.

Και όσες φορές που αναζητούσα εναγωνίως ενα χαρτί κι ενα στυλό να κρατήσω κάποιες σκέψεις άλλες τόσες αναζητούσα εναγωνίως ένα χαρτί που είχα μουτζουρώσει με ένα στυλό κάποιες σκέψεις.

Μου είχαν κάνει δώρο ένα σημειωματάριο, μια όμορφη κοπέλα.. Ξεχειλισε.
Μου έκανε δώρο ενα σημειωματάριο άλλη μια κοπέλα, ξεχείλισε κι αυτό.
Και όχι, δεν κυκλοφορώ με ένα σημειωματάριο.
ένα χαρτάκι θα έφτανε, τα πακέτα από τα Sante ίσως, αλλά κι αυτα σε μια στιγμή παράλογης θέλησης για αλλοίωση της εντροπίας του δωμάτιού μου πετιούνται.

Κι ακόμα αναζητώ χαρτάκια.

Προσωπικά χαρτάκια, βρώμικα χαρτάκια, χαρτάκια από τσιγάρα, εισητήρια λεωφορείων, κυριλέ χαρτάκια δανεισμένα από τον εκτυπωτή μου.

Η μνήμη χάνεται και οι πληγές στο σώμα μου μένουν ορφανές χωρίς την αιτία που τις δημιούργησε.

Αρχίζω να Blogarw.

Κι αν το διαβάζεις εσυ, κι άν το διαβάσει ο Τάσος, δεν με ξέρεις.

Μπορεί μια μέρα να με γνωρίσεις, να με ξέρεις καλύτερα κι από εμένα που δεν διαβάζω συνήθως αυτά που γράφω, αλλά σιγουρα δε θα με αναγνωρίσεις.

Γράφω εκ του ασφαλούς, με μια ηλεκτρονική ψευδαίσθηση αφθαρσίας.

για να δούμε...