Με τη ματιά ενός σκύλου αδέσποτου

Κοιτάζω ντροπιασμένος αυτά τα άθλια κι αηδιαστικά δίποδα, που αρρωστημένα αναπνέουν μολύνοντας τον αγνό αέρα με τις βρώμικες,γεμάτες υποκρισία,ανάσες τους. Χλευάζω τον "ζηλευτό" και "σύγχρονό" τους κόσμο: απλώθηκαν φασιστικά και ρήμαξαν τη γή που τους δημιούργησε. "Κατέκτησαν" μια σπιθαμή απο το σύμπαν, πιστεύοντας παράλογα στη δύναμή τους και ,οϊμέ!,στην ανωτερότητά τους!!

Και τι ειρωνία, ανήκουστη! Πολεμούν και καταστρέφουν με λύσσα τους ίδιους τους τους εαυτούς, γι'αυτή τη σπιθαμή που δεν τους ανήκει. Σκοτώνονται για ευτελείς κι προκάτ αξίες, ανήμποροι να κατανοήσουν το μεγάλο μηδέν της ύπαρξής τους. Βιάζουν μεθοδικά ο,τι ποιό ιερό τους κληροδοτήθηκε απο την ίδια τους τη φύση. Καταφέρνουν να χρησιμοποιούν τις δυνατότητες και τα προταιρήματά τους σπέρνοντας το θάνατο, μόνο για να θερίσουν τίποτα παρά περισσότερο θάνατο.

Και σαν τύχει να βρεθούν μπροστά στην ωμή αλήθεια του είναι τους, τρομοκρατημένοι και με πανικό τρέχουν να κρυφτούν στα γκρίζα τους κουτιά, που αποκαλούν με έπαρση και αυτοθαυμασμό "ιδιοκτησίες". Ευευρίσκουν Θεούς των οποίων αποτελούν το αγαπημένο δημιούργημα και τρέχουν σ'εκκλησίες ζητιανέυοντας την αθανασία μιας ψυχής που δεν έχουν. Κρίνουν, καταδικάζουν κι αθωώνουν τη ζωή, λές και θα είχαν ποτέ το δικαίωμα να σβήσουνε τον ήλιο.
Πάρoλα αυτά συνεχίζουν ν' αναπνέουν και να αυξάνονται υπό τις εντολές του θεοποιημένου εγωισμού τους, μόνο και μόνο γιατί λίγοι, ελάχιστοι, τολμούν να αγγίξουν το άπειρο πέρα από το μηδέν που τους περιτριγυρίζει.

Αυτοί που γέυονται τη γνώση μιας παπαρούνας που ανθίζει, που νιώθουν την αγάπη δυο ερωτευμένων χελιδονιών, που γνωρίζουν τις ρυτίδες του ήλιου και μετρούν το φώς των αστεριών, αυτοί είναι οι μόνοι εραστές της ζωής.

Οι υπόλοιποι σωριάζονται στο φόβο, το φθόνο, το φόνο και την ανυπαρξία.