Πρίν τελειώσει ο Αυγουστος, πρίν αρχίσει ο Σεπτέμβρης

Κάπου σε μια παραλία,
που δεν γνώρισα ποτέ,
οι ρόδες ανασηκώνουνε την άμμο
και οι καυτές πέτρες μοιάζουνε λίμνη.

Δίπλα στη θάλασσα,μαζί με τον άνεμο,
ενας γλάρος πλαγιάζει απο πάνω μας με ορθάνοιχτα φτερά
κι ακολουθεί το κίτρινο αμάξι.

Το ξεπαρθένιασμα του χρόνου,
στιγμές που μπορείς να κάνεις ο,τι σκεφτείς.
Να τις ζήσεις ολόκληρες, να τους ρουφήξεις το μεδούλι
σαν ζουμί καρπουζιού στεγνό πάνω στο δέρμα..

Τα όνειρα μοιάζουν πιο αληθινά από την ρημαγμένη πραγματικότητα.

Αν μπορούσα να λησμονήσω την ανάγκη της επόμενης ανάσας
δεν θα ήμουνα καν εδώ.

Ασθμαίνοντας έφτασα κι εσύ δεν είσαι πουθενά να με καλωσορίσεις.

Απολύομαι.

Μια ζωή τεμαχισμένη ψάχνει τα κομμάτια της και μια ψυχή τα όνειρά της.

Δε θα δείξω σε κανέναν τους προδότες. Προδοσία ανθρωπιάς, φιλίας, προδότες ύπαρξης.

Δουλειά δεν είχε ο διάολος γαμούσε τα παιδιά του.

Για μια πατρίδα και όλους αυτούς, που ρημάξανε τον Καιάφα, τη Νέδα, την Ολυμπία,

τα όνειρα εκδικούνται..

Δεν έχω εγώ πατρίδα.

ΜΟΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

1+σήμερα.

Ρε.. Αί στο διάολο!