Κυριακή

Προσπαθώ να ακροβατήσω ανάμεσα στην αφόρητη τσιμεντοχεσμένη κυκλοφορία της Αθήνας. Έχω εγκλωβιστεί στην μοναξιά των αγχωμένων βλεμμάτων. Εδώ όλοι έχουν τρελλαθεί. Το μπετό έχει θεμελιώσει τις ψυχές τους. Μπετόψυχοι. Ανίκανοι να παραδρομήσουν για οποιοδήποτε λόγο, να κοντοσταθούν για να θαυμάσουν κάτι όμορφο.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνω. Ένας χρόνος στην Αθήνα ήταν πιο πολύς απ' όσο μπορούσα να αντέξω. Μέρες ίδιες κι απαράλλακτες κυλούν σχεδόν ξεχασμένες απο τους ανθρώπους. Ο Πολιτισμός, τα συναισθήματα και η ζωή είναι ασφαλώς περιφραγμένα από ερμητικά κλειστές, αλεπάλληλες διχοτομήσεις του χρόνου χωρίς τέλος..

Όλοι, ακόμα κι εγώ τώρα, ζούν σαν όλο αυτό να είναι κάτι προσωρινό, μια τιμωρία που κάνεις υπομονή να τελειώσει. Φανερά εκνευρισμένοι, διστακτικοί απέναντι στον Ήλιο, ποδοπατούν την κάθε μέρα στους δρόμους. Όλα για την ασφάλεια. Για την άνεση. Για το χρήμα. Η ρουτίνα είναι απλώς το μέσο. Ο Θάνατος καθημερινός κι απαρατήρητος.
Όταν είσαι μέσα στη φύση τον θάνατο δεν τον φοβάσαι. Δεν υπάρχει λόγος να φοβηθείς. Είναι κάτι φυσικό και αξιοπρεπές. Στην πόλη μοιάζει απόκοσμος και ταυτόχρονα τόσο κοινός. Συμβαίνει σε βρώμικα σοκάκια, σε ξεχασμένα σπίτια, στους δρόμους σε μορφή σφαγείου.

Ζητημα είναι να αντέξω εδώ. Να αντέξω. Μόνο να αντέξω, να μήν ξεχάσω τις ανάγκες μου. Να μήν ξεχάσω τα πολύχρωμά μου όνειρα.
Η Δουλειά στην πόλη σε εξοντώνει. Δεν υπάρχει διαφυγή. 24 - 9 ώρες δουλειά - 2 ώρες μετακινήσεις - 6 ώρες ύπνος = 7 ώρες να υπάρξεις.. Απλά μαθηματικά. Ημέρες των 7 ωρών.